Dziękujemy wszystkim za obserwowanie naszego bloggera, mamy nadzieję że przekazałyśmy Wam trochę przydatnych i interesujących informacji. Po zdjęciach na pewno zauważyliście, że koń może być naszym przyjacielem bo jeździectwo nie jest tylko sportem lecz pasją. Jeśli nie podzielasz tego uczucia nie poznasz sportu więc marnujesz czas.,,Popatrzcie w oczy konia. Jest w nich tyle łagodnej mądrości, ale także niepokój. Od nas zależy, czy będzie w nich także zaufanie''

Kuc Szetlandzki
 Mały kuc o silnej budowie ciała i gładkiej klatce piersiowej. Któtkonożność i głowa zdradzają jego czupurny charakter. Zwykle ma bujne owłosienie grzywy, ogona i szczotek pęcinowych. Umaszczenie różne, także srokate i tarantowate.
Ich wysokość to ok 81-107 cm., kuce typu mini do 86 cm.

Konie Huculskie
Jest to koń o solidnym kośćcu, szlachetnej sylwetce, suchych ścięgnach i stawach nóg. Najczęściej gniady, kary lub bułany, choć często także srokaty, kasztanowaty i myszaty. Umaszczenie koni zależy od rejonu hodowli. Często występuje ciemna pręga przez grzbiet. Do najważniejszych elementów oceny koni huculskich oprócz analizy rodowodowej należy zachowanie typu rasowego oraz zwrócenie szczególnej uwagi na charakter tych koni.
Hodowla na Huculszczyźnie prowadzona była zawsze bardzo prymitywnie. Konie przez większą część roku przebywały na połoninach i tylko w czasie dużych mrozów i śniegów chroniły się do szałasów górskich lub brano je do stajenek przy zagrodach. W lecie żywiły się trawą, w zimie natomiast wypuszczano je do stogów siana, poustawianych na połoninach, przy których pozostawały dniem i nocą. Tylko wyjątkowo w okresach cięższej pracy, dokarmiane były owsem lub kukurydzą. Sposób bytowania tych koni, jak i ciężka praca w terenach górskich przez całe pokolenia, utrwaliły w nich odporność na choroby, wytrzymałość, niewybredność, żywotność, zdrowie i doskonały charakter.
Rasa koni huculskich odznacza się doskonałymi zdolnościami adaptacyjnymi do skrajnych warunków środowiskowych i paszy o niskiej jakości, charakteryzuje się unikalnym genotypem, wysoką płodnością, dobrymi cechami matecznymi i długowiecznością.
Konie huculskie charakteryzują się dużą inteligencją i wytrwałością w pracy. Z reguły są to łagodne i pojętne zwierzęta. Nigdy nie traciły kontaktu z człowiekiem, co niewątpliwie przyczyniło się do ukształtowania ich charakteru i wykształciło, rzadką u innych ras, autentyczną potrzebę i chęć kontaktu z człowiekiem. W oparciu o analizę obecnie hodowanego w Polsce pogłowia koni huculskich został opracowany wzorzec konia rasy huculskiej.

Koń Fiordzki
Konie te pochodzą z Norwegii
Ich wysokość to 135-145 cm.
Cechy typowe: Krępy, silny koń o mocnych kończynach i szyi. Wyłącznie maści bułanej, Fiordingi mają zwykle charakterystycznie strzyżoną grzywę. Włosy grzywy sa stojące, przy czym wewnętrzne pasmo włosów jest czarne, zewnętrzne zaś-jasne. Jednak nie wszyscy właściciele strzygą grzywy.

Haflinger
Głowa Haflingera jest niewielka i ma cały wdzięk głowy araba. Oczy są duże, uszy małe i ruchliwe. Szyja silna, a łopatki długie i skośne. Grzbiet prosty i szeroki, zad zaokrąglony i dobrze umięśniony. Nogi są dosyć krótkie i dobrze ukostnione. Na nogach nie ma zbyt wielu sterczących szczotek, grzywa i ogon obfite.
Znakomite kuce pracujące w górskim terenie. Dziś ta ich właściwość czyni je atrakcją turystyczną. Niegdyś kuce te stanowiły ważną pomoc w transporcie i rolnictwie.
Cechy typowe: Dawniej silne małe konie o budowie typowej dla koni zimnokrwistych, obecnie lżejsze i bardziej szlachetne. W celu uszlachetnienia stosowano krzyżowanie z końmi arabskimi. Maść kasztanowata z jasną grzywą i ogonem. Często występują odmiany na nogach.

Ostatnią rasą są MAŁE KONIE I KUCE
Kuce - to najmniejsza odmiana koni, wykazująca cechy koni prymitywnych. Kuce na pierwszy rzut oka wydają się być ocieżałe, lecz jest to mylne wrażenie, ponieważ konie te są bardzo żwawe i sprytne. Ich wzrost waha sie w granicach 50-145 cm w kłębie. Mimo swego małego wzrostu kuce mogą być bardzo niegrzeczne, a nawet nieznośne. Potrafią dotkliwie ugryźć a nawet kopnąć. Jednym słowem są bardzo złośliwe, ale również zdarzają się koniki o bardzo łagodnym usposobieniu.
Najważniejsze rasy kuców:

• Haflinger
• Koń Fiordzki
• Koń Huculski
• Koń Szetlandzki
  

Konie Shire
Konie te pochodzą z Wielkiej Brytani
Są to wielkie zimnokrwiste konie, jedne z najcięższych, oraz największych koni świata. W ich ojczyźnie można je spotkać nawet jako konie wierzchowe, co wynika z tradycji angielskiego rycerstwa.
W średniowieczu Anglia była ośrodkiem kultury rycerskiej. Rycerze potrzebowali mocnych koni, których widok mógłby trwożyć wrogów. Za największe zwierzęta płacono najwyższe ceny. Dążąc do ideału, hodowcy z wielkim trudem wyhodowali konia dużego i ciężkiego, ale harmonijnie zbudowanego i bardziej nadającego się pod wierzch niż większość koni zimnokrwistych. Tak powstała rasa Shire.
Ciekawostki:
* Shire Horse pochodzą od angielskiej nieistniejącej już dziś rasy Greathorse. Wyhodowane zwierzęta były jednak o wiele większe od greathorse'a i zastąpiły greathorse'y bez problemu.
* Najwyższy udokumentowany koń tej rasy ważył 1500 kg i miał ok. 230 cm (!) w kłębie.
Wysokość: powyżej 180 cm w kłębie, nierzadko niecałe 2 m
Maść: gniada z dużymi białymi odmianami na głowie i kończynach, siwa, skarogniada i kara
Pochodzenie: Wielka Brytania, hrabstwo Shire
Cechy tyowe: Są największymi końmi świata, bardzo często ciemnogniade, z białymi odmianami na kończynach. Obfite szczotki pęcinowe, grzywa i ogon. Budowa ciała harmonijna, nogi długie, sucha głowa na wysoko osadzonej szyi.

Dzisiaj opowiemy trochę więcej ponieważ naszym tematem na dziś jest Polski Koń Zimnokrwisty.
Polskie konie zimnokrwiste nie są określane 'zimnokrwistymi' z powodu temperatury ich krwi. Nazwa: 'zimnokrwisty' pochodzi stąd, że większość tych koni jest spokojna i opanowana - wykazuje 'zimną krew'. Przed wynalezieniem i rozpowszechnieniem ciągników i samochodów hodowano te łagodne olbrzymy do prac rolniczych i transportowych. W latach sześćdziesiątych ciężkim koniom zagroziły szybsze i bardziej efektywne maszyny. Na szczęście każda z ras znalazła swoich miłośników. Postanowili oni zachować konie zimnokrwiste z uwagi na tradycję, bądź dla przyjemności, jaką dają ich siła, urok i łagodny charakter. Dla wielu hodowców okazało się to później opłacalne - obecnie znów wzrasta zainteresowanie końmi zimnokrwistymi. Nikt nie wykona prac leśnych w sposób bardziej ekologiczny, niż "grubasy".


* Konie sztumskie - w Polsce okręgiem posiadającym wieloletnią tradycję w hodowli koni zimnokrwistych jest Warmia i prawobrzeżna część Powiśla Gdańskiego. Rolnicy tamtejsi gospodarujący na ciężkich i trudnych do uprawy glebach potrzebowali szczególnie mocnych koni roboczych. Napływ reproduktorów ras ciężkich datuje się tam od połowy XIX w. W 1912 roku np. na tym terenie używane były do krycia miejscowych klaczy 423 ogiery należące do 12 różnych ras zimnokrwistych. Z licznego pogłowia koni zimnokrwistych wpisanych do ksiąg stadnych (w 1941 roku ponad 8000 klaczy i 1100 ogierów) większość zaginęła w wyniku działań wojennych i ewakuacji. Najwięcej tamtejszych koni pozostało w okolicach Sztumu. Współczesne konie sztumskie zostały wytworzone głównie pod wpływem koni reńsko-niemieckich i belgów, w mniejszym stopniu przy udziale ardenów, gudbrandsdali i kanadyjskich koni zimnokrwistych. Są to konie pogrubione cięższego i średniego kalibru, różniące się od oryginalnych koni belgijskich i ardenów niektórymi wymiarami i wyglądem zewnętrznym.
* Konie łowickie - Łowicz już w XVII w. słynął z jarmarków końskich, na które zjeżdżali się kupcy zagraniczni ze wschodniej i zachodniej Europy. Początkowo pogłowie koni powiatu łowickiego było nadzwyczaj różnorodne i nie tworzyło jakiegoś ustalonego typu. Zbliżenie z kupcami zagranicznymi, a prawdopodobnie coraz intensywniejsza uprawa ciężkiej urodzajnej gleby wraz z transportem buraków do cukrowni, skierowały zainteresowanie hodowców na konie większego kalibru. Poczęto do hodowli używać ogierów ras ciężkich, a przed ostatnią wojną największe powodzenie miały tam ogiery belgijskie oraz ardeny francuskie sprowadzone w 1936 roku. Obecnie, zwłaszcza w północnych gminach tego regionu, pogłowie koni jest już dosyć wyrównane.